کتابی مستدل و مستند در دفاع از عرفان و روش و منش عرفانی

کتابِ "سلوک ما " در واقع، دفاعی مستدل و مستند از  عرفان و از روش و منش عرفانی است. با وجود اینکه از قرن ها پیش، کتاب های متعددی به صورت مستقل در رد عرفان نگاشته شده بود اما تاکنون کتابی مستقل و گسترده در دفاع از عرفان و نگرش عرفانی و در پاسخ‌ِ مستند و علمی به نقدها تالیف نشده بود. نویسنده، علی شالچیان ناظر (پژوهشگر معارف اسلامی و همچنین پژوهشگر مطالعات عرفانی) در این کتاب به منظور دفاع از عرفان و روش و منش عرفانی از آیات و روایات و از دلایل قابل قبول برای مخالفان عرفان، استدلال های فراوانی را ارائه کرده است. در نگارش این اثر از حدود 350 منبع استفاده شده است. نویسنده بحث ها را در قالب گفتگو میان دو شخصیتِ فرضی (عماد الدین و رادمنش) که یکی مخالف روش عرفانی و دیگری موافق روش عرفانی است پیش می‌برد و در پاورقی به منابع هر استدلال اشاره شده است. درلابلای مباحث نویسنده با استدلال های فراوان،پرده از حقایق فراوانی برمی دارد که پیش از این مورد توجه قرار نگرفته بود. نویسنده در پیشگفتار کتاب اشاره کرده است که در جوانی از مخالفان سرسخت عرفان بوده است و سپس با کنار گذاشتن تعصبات و بادقت نظر و سلوک، دریافته است که مخالفانِ عرفان بر اساس تعصب و  با پیش فرض و پیش داوری به مخالفت با روش و منش عرفانی پرداخته اند.

این کتاب همچنین برخی از ویژگی های نگرش عرفانی را نیز به مخاطبان معرفی می کند.

چاپ اول کتابِ " سلوک ما " از سوی "انتشارات سلوک ما" در 423 صفحه با قیمت 570000  ریال منتشر شده است که در صورت خرید مستقیم از انتشارات با تخفیف در اختیار عزیزان قرار می گیرد.

تماس با انتشارات: 09332427527    و   77534175

هرکس را به دلیلی دوست داشته باشیم

ما برای اینکه جامعه ای داشته باشیم که صلح و صفا در آن برقرار باشد، لازم است که  همنوعانِ خود را دوست داشته باشیم. اگر ما برای دوست داشتنِ دیگران نگاهِ ایدئالیستی داشته باشیم، دیگر قادر نخواهیم بود که دیگران را دوست داشته باشیم؛ زیرا هیچ کس از افراد جامعه نیست که عیب و نقص هایی نداشته باشد. در ضمن، سلایقِ افراد نیز با هم فرق می کند و همه این مسائل دست به دست هم می دهد تا ما اگر با نگاه سختگیرانه به دیگران بنگریم، نتوانیم آن‌ها را دوست داشته باشیم.

بنابراین روش عقلانی یا حداقل عقل پسند این است که ما هرکسی را به دلیلی دوست داشته باشیم؛ هرچند از نگاه ما، اعمالِ هرکس به لحاظ برخی امور، معایب و نقاط ضعفی داشته باشد. اگر قرار باشد که افراد دارای همه فضایل و به دور از همه نواقص و معایب باشند تا سزاوار باشند که ما ایشان را دوست داشته باشیم هیچ کس را نخواهیم یافت که سزاوار دوست داشتن و محبت باشد و خودِ ما نیز مشمولِ همین موضوع خواهیم بود.

پس ما باید کسی را -به عنوان مثال- به خاطر نجابتش و کسی را به خاطر سخاوتش و کسی را به خاطر مهربانیش و کسی را به خاطر شجاعتش و کسی را به خاطر دانش و علم آموزیش و کسی را به خاطر همتش و یا ... دوست داشته باشیم.

اگر با این نگاه به افراد بنگریم، خواهیم دید که در هرکس حداقل یک ویژگی وجود دارد که لایق است به خاطر آن او را دوست داشته باشیم و در زبان عرفان از این موضوع چنین تعبیر می شود که هیچ کس نیست که مظهر حضرت حق نباشد.

دوست داشتن دیگران و چشم پوشی از لغزش ها و معایب ایشان علاوه بر اینکه موجب صلح و صفا در جامعه می شود برای شخص (دوست دارنده) نیز آرامش و سلامت روانی را در پی دارد.

عبادت ذاتی و عبادتِ مقیدِ صفاتی

اهل معرفت و سلوک، عبادت را دو گونه می دانند: نوعی از عبادت و تبعیت  است که تابع امر و نهی است و با امر و نهی محقق می شود و بدون امر و نهی این نوع عبادت تحقق پیدا نمی کند. از این نوع عبادت گاهی به عبادتِ مقید یا عبادت مقیدِ صفاتی تعبیر می شود. به عنوان مثال، وقتی پیامبر (ص) دستوری به اصحابش می دادند یا آن ها را از کاری نهی می کردند چنانچه یارانش از این فرمان یا نهی پیروی می کردند به این نوع عبادت عمل کرده بودند. نوع دیگر از عبادت وجود دارد که از آن به "عبادت ذاتی" تعبیر می شود. این نوع عبادت را همه موجودات دارا هستند. این نوع عبادت اشاره به این معنا دارد که هر چه در هستی هست در برابر حضرت حق و در برابر ساحتِ فرای خودش، سر تسلیم و فرمانبری فرود می آورد؛ چه بخواهد و چه نخواهد و چه بداند و چه نداند.

سرپیچی از عبادتِ ذاتی ممکن نیست؛ زیرا موجودات نمی توانند از عبادتِ ذاتی خودداری کنند؛  اما سرپیچی از عبادتِ مقید که منوط به امر و نهی است، ممکن است؛ زیرا اراده حتمی حضرت حق بر آن تعلق نگرفته است.

 آنچه در تبعیت یا تبعیت نکردن از فرمان و نهیِ حق در عبادتِ مقید (عبادت تشریعی) دخیل است ویژگی ها و صفات و احوال و مراتبِ افراد است. یعنی افراد با توجه به صفات و احوال و مراتب خود، دستورهای پیامبران را اطاعت می کنند و یا از آن اطاعت نمی‌کنند و منشأ اطاعت و عبادت و منشأ اطاعت و عبادت نکردن، در واقع، خودشان اند.

منابع مراجعه: فصوص ص 50 ؛ و فتوحات ، ج2، ص 309-308 و 328 ؛ و ج3، ص 402 ؛ و اعجاز البیان، ص 238-237؛ و تفسیر المحیط الاعظم، ج6، ص 153؛و کسر الاصنام الجاهلیة، ص 36  و ...

کتابی مستقل در دفاع از روش و منش عرفانی، به صورت مستدل و مستند

کتابِ "سلوک ما " در واقع، دفاعی مستدل و مستند از  عرفان و از روش و منش عرفانی است. با وجود اینکه از قرن ها پیش، کتاب های متعددی به صورت مستقل در رد عرفان نگاشته شده بود اما تاکنون کتابی مستقل و گسترده در دفاع از عرفان و نگرش عرفانی و در پاسخ‌ِ مستند و علمی به نقدها تالیف نشده بود. نویسنده، علی شالچیان ناظر (پژوهشگر معارف اسلامی و همچنین پژوهشگر مطالعات عرفانی) در این کتاب به منظور دفاع از عرفان و روش و منش عرفانی از آیات و روایات و از دلایل قابل قبول برای مخالفان عرفان، استدلال های فراوانی را ارائه کرده است. در نگارش این اثر از حدود 350 منبع استفاده شده است. نویسنده بحث ها را در قالب گفتگو میان دو شخصیتِ فرضی (عماد الدین و رادمنش) که یکی مخالف روش عرفانی و دیگری موافق روش عرفانی است پیش می‌برد و در پاورقی به منابع هر استدلال اشاره شده است. درلابلای مباحث نویسنده با استدلال های فراوان،پرده از حقایق فراوانی برمی دارد که پیش از این مورد توجه قرار نگرفته بود. نویسنده در پیشگفتار کتاب اشاره کرده است که در جوانی از مخالفان سرسخت عرفان بوده است و سپس با کنار گذاشتن تعصبات و بادقت نظر و سلوک، دریافته است که مخالفانِ عرفان بر اساس تعصب و  با پیش فرض و پیش داوری به مخالفت با روش و منش عرفانی پرداخته اند.

برای اطلاع بیشتر در مورد کتاب و ناشر :  http://www.soloukema.blogsky.com/

شعری منسوب به حضرت علی (ع) است که البته به صورت قطعی معلوم نیست که از آن جناب باشد، اما از انجا که دارای مضمونی عالی است امورز چند کلامی درباره آن می نویسم:

دوائک فیک و لاتبصر    ****  و دائک منک و لاتشعر

اتزعم انک جرم صغیر   ****   و فیک انطوی العالم الاکبر

و انت الکتاب المبین الذی **** بأحرفه تظهر المضمر

فلاحاجه لک فی خارج     ****     یخبر عنک بما یسطر

ترجمه:

دوایِ تو در درونِ خود توست، اما نمی بینی؛ و دردِ تو از خودت است، اما متوجه نیستی. تو می پنداری که جسم کوچکی هستی در حالی که در درون تو جهانی بسیار بزرگتر از آنچه می پنداری، وجود دارد. تو همان کتابِ مبین هستی که با حروف خودش امور نهفته را آشکار می کند. تو [با وجود جهان درون خودت] نیازی به جهان خارج نداری تا به تو درباره چیزی خبر بدهد.

این شعر دلالت بر وحدت وجود دارد. این ابیات بیانگر این است که انسان به سبب بهرمندی از روح و قوه خیالِ خلاق، همه ساحت های مختلف و عوالمِ مختلف را داراست و از این رو، انسان به هیچ کس و هیچ چیز برای اینکه به او آگاهی ببخشد و  از اموری باخبر کند نیاز ندارد. جالب است که در این شعر حضرت علی(ع)  تعبیر کتاب مبین را که در قرآن در مورد آیات قرآن به کار رفته است، در مورد انسان به کار می برد. البته، همان طور که می دانیم  مقصود از این انسان،  که دارای این مقامات ذکر شده است همان اولیای الهی اند ؛ اما افراد دیگر نیز با توجه به مراتب مختلفی که در درونِ حقیقت انسان، کامل دارند، از خیر و برکت انسان کامل و از بقای در هستی بهره مند می شوند.