شکی نیست که زنی که در عادت ماهانه به سر می‌برد به نوعی در بیماری و رنج است و اگر بگوییم که به سبب بیماری و رنج، از برخی از عبادات مُعاف شده است در این صورت این معاف بودن، حکمی مشتمل بر رأفت و رحمت و مهربانی است و این تحلیل تحلیلی منطقی و قابل قبول است؛ اما اگر گفته شود که زن در عادت ماهانه به لحاظ روحی، ناپاک و پلید می شود و از این رو نباید به مناجات و عبادت بپردازد، و از این رو مکروه است که بدون وضو به کودک شیر دهد و ...، این تحلیل غیر منطقی است؛ زیرا زن گناهی مرتکب نشده است که روح او ناپاک شده باشد.
این باور در میان مسلمانان که زن در عادت ماهانه به لحاظ روحی (علاوه بر آلودگی جسمی) ناپاک می شود، ریشه در باورهای غلطِ یهودی و زرتشتی و ... دارد. به عنوان نمونه می توانید به کتاب شایست و ناشایستِ که درباره احکام زرتشتیان در عهد ساسانی است و به تورات ، سفر لاویان، مراجعه بفرمایید.