هرکس را به دلیلی دوست داشته باشیم

ما برای اینکه جامعه ای داشته باشیم که صلح و صفا در آن برقرار باشد، لازم است که  همنوعانِ خود را دوست داشته باشیم. اگر ما برای دوست داشتنِ دیگران نگاهِ ایدئالیستی داشته باشیم، دیگر قادر نخواهیم بود که دیگران را دوست داشته باشیم؛ زیرا هیچ کس از افراد جامعه نیست که عیب و نقص هایی نداشته باشد. در ضمن، سلایقِ افراد نیز با هم فرق می کند و همه این مسائل دست به دست هم می دهد تا ما اگر با نگاه سختگیرانه به دیگران بنگریم، نتوانیم آن‌ها را دوست داشته باشیم.

بنابراین روش عقلانی یا حداقل عقل پسند این است که ما هرکسی را به دلیلی دوست داشته باشیم؛ هرچند از نگاه ما، اعمالِ هرکس به لحاظ برخی امور، معایب و نقاط ضعفی داشته باشد. اگر قرار باشد که افراد دارای همه فضایل و به دور از همه نواقص و معایب باشند تا سزاوار باشند که ما ایشان را دوست داشته باشیم هیچ کس را نخواهیم یافت که سزاوار دوست داشتن و محبت باشد و خودِ ما نیز مشمولِ همین موضوع خواهیم بود.

پس ما باید کسی را -به عنوان مثال- به خاطر نجابتش و کسی را به خاطر سخاوتش و کسی را به خاطر مهربانیش و کسی را به خاطر شجاعتش و کسی را به خاطر دانش و علم آموزیش و کسی را به خاطر همتش و یا ... دوست داشته باشیم.

اگر با این نگاه به افراد بنگریم، خواهیم دید که در هرکس حداقل یک ویژگی وجود دارد که لایق است به خاطر آن او را دوست داشته باشیم و در زبان عرفان از این موضوع چنین تعبیر می شود که هیچ کس نیست که مظهر حضرت حق نباشد.

دوست داشتن دیگران و چشم پوشی از لغزش ها و معایب ایشان علاوه بر اینکه موجب صلح و صفا در جامعه می شود برای شخص (دوست دارنده) نیز آرامش و سلامت روانی را در پی دارد.