ذکر در نزد محی الدین، ریشه در ملکوت دارد یعنی هرگاه که سالک ذاکر حق باشد این توفیق را ابتدا ملکوت به او داده است. به بیان دیگر ، معنای دقیق "یا ذاکر الذاکرین" این است که : "ای آنکه ذکرِ ذاکران از توست".
محی الدین در اینجا نکات مختلفی را یادآوری می کند. از جمله اینکه: ذکربنده بر حسب حال و مقام اوست. لازم به ذکراست که افراد مختلف ممکن است ذکر واحدی را بگویند اما اینکه آن ذکر را با چه نگرش و با چه منظوری بگوید تفاوت داشته باشد و این به حال و مقام آن ها ربط دارد. مثلا یک سالک می گوید: "یا رزاق" ، و او با این ذکر از حضرت حق رزق و روزی طلب می کند ؛ و سالک دیگر می گوید: "یا رازق" و او با این ذکر از حضرت حق می خواهد که او مظهر رازق باشد و خلق را روزی دهد؛ و میان این دو مقام فرق بسیار است.