محی الدین، ابن عربی، بر این باور است که این نوع از انسان تا بی نهایت در جهان وجود ندارد و روزی این نوع از انسان منقرض می شود اما جوهره انسان به شکلی دیگر و گونه ای دیگر، در جهان همواره وجود خواهد داشت و آن را مصداق خلق جدید می داند. (فتوحات ج4، ص 320 -319)
به بیان دیگر ، از دیدگاه ابن عربی قیامت این نوع انسان برپا شود اما جوهره انسان به شکلی دیگر و نوعی دیگر با خلقتی جدید، در هستی خواهد آمد که زندگی خود را در جهان خواهد داشت و این پروسه که همواره در جهان ما موجوداتی از جوهره انسان باشند متوقف نخواهد بود .
از این سخن محی الدین و برخی دیگر از سخنان او ، معلوم می شود که او بر خلاف اهل ظاهر، اولاً قائل به انقطاع فیض و انقطاع مظهر نیست یعنی قائل است که حضرت حق همیشه مظهری در عالَم مُلک دارد و ثانیا از نظر او، فقط یک قیامت رخ نخواهد داد و قیامت های متعدد و مستمر وجود دارد؛ همان طور که بارها عوالمی دیگر بوده اند که قیامت آن ها برپا شده است و جهان کنونی ما پس از سپری شدنِ قیامت های قبلی، به وجود آمده است؛ و خلاصه اینکه اگر جهانی به ساحتی دیگر منتقل شود، جهانی دیگر قطعا جایگزین آن می شود.