یکی از امور ظریفی که باید میان آن ها فرق قائل شد این است که ممکن است کسی در موضوعی حق نداشته باشد، اما رفتار او قابل درک باشد .
انصاف این است که ما در جایی که کسی حق ندارد اما رفتار او قابل درک است موقعیت او و رفتار او را درک کنیم. به عنوان مثال اگر کسی خسته باشد، یا از موضعی ناراحت باشد و به این سبب با ما رفتار مناسبی نداشته باشد، هرچند او حق ندارد که با دیگران رفتار نامناسبی داشته باشد اما از سوی دیگر نیز شایسته است که ما توجه داشته باشیم که او در این موقعیت خاص به سبب فشارهای جسمی و روحی، رفتار مناسبی نداشته است و با خود بگوییم که رفتار او قابل درک است و به این ترتیب از او زیاد دلخور و عصبانی نخواهیم بود.
این کار سبب می شود که ما بر سر هر موضوع ناراحت کننده ای فورا از کوره به در نرویم و تعادل روحی ما سریع به هم نخورد، زیرا بر هم خوردن تعادل روحی ما نیز ممکن است سبب بروز رفتارهای نامناسبی از ما در مقابل دیگران شود و این زنجیره معیوب همین طور ادامه پیدا کند.