به رسمیت شناختن همگان و احترام به همه از دیدگاه محی الدین، ابن عربی

یکی از ویژگی های بارز  مکتب عرفانی محی الدین این است که وی همگان را به رسمیت می شناسد و برای همگان با نگرش های مختلف، احترام قائل است؛ زیرا هیچ کس نیست که به طور کلی مظهر حضرت حق نباشد.

او قائل است که افراد مختلف، از نظر ویژگی هایی که برخی به صورت ذاتی، و برخی بر اساس تاثیر محیط و آموزش و ... اکتسابی است، با هم فرق دارند؛ و از همین رو، هیچ دو نفری را پیدا نمی کنیم که از نظر نگرش، و از نظر خُلق و خوی و رفتار ، دقیقا عین هم باشند . یعنی حتی  مومنان نیز از نظر نگرش و  عملکرد و خُلق و  خوی، با هم تفاوت های بسیاری دارند. پس هیچ کس به تنهایی معیار حق نیست و هیچ کس نیز به طور مطلق، مردود و باطل و مطرود نیست.

بنابراین، افراد مختلف تا زمانی که به آزار دیگران نپردازند و به حریم دیگران تجاوز نکنند با هر نگرش فردی و با هر عملکرد شخصی، مورد  احترام اند و حق آن ها محفوظ است و همگی به رسمیت شناخته می شوند.

در آیه 40  از سوره "حج" در این باره می خوانیم: "... و لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یُذْکَرُ فیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثیراً وَ لَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزیزٌ"

یعنی "... و اگر خداوند بعضی از مردم را با بعضی دیگر دفع نکند [یعنی حفظ نکند] در آن صورت دیرها و صومعه ها ، و معابد یهود و نصارا ، و مساجدی که نام خدا در آن بسیار برده می شود ، [همگی] ویران می شود؛ و خداوند کسانی را که او را یاری کنند  یاری می کند خداوند قوی و شکست ناپذیر است."

از این آیه به روشنی می توان فهمید که اراده الهی بر این تعلق گرفته است که اجمالاً برخی از  غیر مسلمانان و برخی از مکان های منتسب به ادیان و نگرش های غیر مسلمانان نیز به  اراده الهی حفظ شود، زیرا اجمالا در میان ایشان نیز برخی افراد هستند که می کوشند انسان هایی شایسته و درستکار باشند؛ و در نتیجه، ادیان و  مکاتب مختلف فکری که در پی ایمان و عمل صالح هستند همگی از نظر اسلام  مورد احترام اند. بنابراین از این آیه می توان دریافت که هیچ نحله و فرقه و مکتب و گروهی، و هیچ شخصی، نباید خود را حق مطلق و دیگران را باطل مطلق و گمراه مطلق بداند.