در پندار دینداران سطحی‌نگر، لذت بردن امری ناپسند و مذموم است و یک دیندارِ راستین و مقید فقط در پی جلب رضای الهی است؛ و او وقتی به اخلاص دست می یابد که همه خواسته های خود را کتار بگذارد و فقط خواستِ خدا بر او حاکم باشد؛ اما در نگاه ژرف اندیشان و در مکتب عرفانی محی الدین لذت بردن جزیی از ویژگی های انسان است و نمی توان به طور کلی ان را نفی کرد.
انسان موجودی است که از کارهایی که برمی گزیند و انجام می دهد لذت می برد و هر کاری که انجام می دهد و برمی گزیند به نوعی از آن لذت می برد. نمازگزار از نمازش لذت می برد و انفاق مال در راه های خداپسندانه و ... نیز با لذت همراه است و هیچ انسانِ سالمی نمی تواند ادعا کند که من بدون اینکه لذت ببرم، اعمال دینی خود را انجام می دهم.
به بیان ساده تر ، همان طور که افراد لا ابالی از انجام امور مختلفی لذت می برند افراد خویشتن دار و با تقوا نیز از خویشتنداری خود یا از اینکه از دستورهای الهی تبعیت کرده اند لذت می برند.
بله، انسان معنوی فرقی با افراد لا ابالی دارد؛ و آن فرق این است که انسان معنوی لذت بردن را هدف خود قرار نمی دهد، بلکه هدف او دستیابی به کمالِ معنویِ خویش است که در متون دینی از آن به رسیدن به قرب الهی تعبیر می شود.
استاد عزیز چقدر مطلبتان صریح و عمیق و تامل برانگیز بود .
اگر افراد دیندار سطحی نگر در درون خود واکاوی می کردند حتما به این نتیجه می رسیدند ولی چون این واژه برایشان بار منفی دارد ترجیح می دهند گمان کنند که اصلا چنین نیازی در وجودشان نیست و هر کاری می کنند فقط برای رضای خداست
با سلام و احترام
بسیار عالی و رهگشا بود . من فکر می کنم یکی از علتهایی که انسان سطحی نگر را بر آن می دارد که لذت را مذموم بداند ریشه
در این باور غلط ِ تاریخی دارد که : اصولا انسان موجودی گناهکار است ......
احساس گناهکار بودن که قرنهاست ریشه در جان بشریت دوانده گاهی چنان در بعضی افراد قوی است که حتی کارهای عادیی که به آنها احساس راحتی و یا شادمانی می دهد را توام با حس گناه انجام می دهند .
به امید به ثمر نشستن باورهای عمیق در قلب های انسانی ....