محی الدین بر این باور است که نفس آدمی حقیقتی است که دائما و لحظه به لحظه در حال رشد و تغییر است. شیخ اکبر تصریح می کند که نفس آدمی دائما در حال تصور کردن اموری است و آنچه تصور می کند برای او در زندگی متمثّل و نمایان می شود و هر تمثلی باقی می ماند (همان طور که خاطرات ما در نفس ما هست و در ما نقش بسته است)
شیخ اکبر بر این باور است که ساحتی از نفس آدمی خودش را در زمان گذشته و آینده تصور می کند واین گونه است که تمثّلات وی پدیدار می شود؛ و نفس آدمی همانند انسان است که واحد است اما در درون انسان اجزاء و ساحت های مختلفی وجود دارد. (همان طور که خیال ما از ساحتی از وجود ما ناشی می شود و از دست و پا و زبان و ... ناشی نمی شود.)
محی الدین بر این باور است که اگر کره زمین و امثال آن از بین بروند، هستی هرگز نابود نمی شود و همواره بوده است و خواهد بود و در نتیجه زمان توقفی ندارد.(1)
----------------------------------------
(1) اقتباس از کتاب "شجون المسجون و فنون المفتون" اثر شیخ اکبر، ص 119.
وقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر / ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشت
فوق العاده بود حضرت استاد .....
بسیار از شما می آموزیم