اگر کسی در حیطه علوم تجربی و علوم مهندسی سخنی بگوید یا مطلبی بنویسد که غلط است یا محصولی را ارائه کند که خوب ساخته نشده است به زودی معلوم می شود که او دچار اشتباه شده است؛ از این رو، در علوم تجربی و مهندسی دیری نمی پاید که افرادی که دانش و تخصص لازم را ندارند دستشان رو می شود و نمی توانند به مدت طولانی با همان وضعیت به کار خود یا سخنان خود ادامه دهند؛ اما متاسفانه در علوم انسانی کسی که دانش لازم را ندارد یا سخنان او آمیخته با خرافات است و یا با غرض ورزی نظراتی را ارائه می کند به راحتی شناخته نمی شود و چه بسا افرادی که دارای تالیفاتی بسیارند و از نظر انظار عمومی، افرادی متخصص و دقیق و محقق محسوب می شوند، اما دانش لازم را ندارند و اطلاعاتشان غلط یا سطحی و غیر دقیق است.
این فاجعه در علوم انسانی مختص به چند دهه گذشته نیست، بلکه متاسفانه قرن های متمادی است که این روند ادامه دارد و نویسندگان یکی پس از دیگری بر اثر تقلید از دیگری و بدون تحقیق و بررسی سخنان غلط و غیر تحقیقی را تکرار می کنند؛ و فاجعه بزرگ تر این است که اگر محققی یافت شود که بخواهد با دلیل و استدلال سخنان ایشان را نقد کند به سبب تعصب، سخنان وی را نمی پذیرند و با او به ستیز و مخالفت برمی خیزند؛ در حالی که ما حداقل از افراد تحصیل کرده توقع داریم که تعصب و پیشداوری و پیش فرض ها را کنار بگذارند و نگاهی منصفانه به مباحث علمی داشته باشند؛ و دردناک تر این است که یک محقق در علوم انسانی با وضوح و روشنی، نمی تواند سخن خود را همانند دانشمندان علوم تجربی، به اثبات برساند؛ زیرا صحت و سقم مطالب در علوم انسانی در اکثریت قریب به اتفاق موارد، قابل آزمایش و سنجش نیست و اغلب فقط می توان شواهد و قرائنی را ارائه کرد که این شواهد و قرائن را فقط افراد متخصص - آن هم اگر گرفتار تعصب و پیشداوری نباشند- درک می کنند؛ و برای توده مردم این شواهد و قرائن قابل تشخیص و درک نیست.
بسیار عالی بود و تبعات این مسئله ؛ آموزش همین تالیفات در مدارس ، خصوصا در رشته های علوم انسانی است که باعث می شود دانش آموزان مباحثی غیر محققانه و گاه کاملا وارونه را بیاموزند .
استاد عزیز خیلی نکته مهم و قابل تاملی بود . ممنون از روشنگری هایتان